بازم شبِ یه شب تقریبا پاییزی. تابستون وسایلشو جمع کرده داره میره. و من باز رفتم به گذشته. چرا همش میگیم یادش بخیر دیروزا؟؟؟ یادمه کوچیک که بودم و بیجار درس می خوندم هفته ی آخر پدربزرگ بهمون پول می داد تا بریم برای مدرسه خرید کنیم. اون معتقد بود پول رو باید بسپاره دست خودمون چون خودمون اون سال هم مراقب بره ها بودیم. وای که وقتی اون همه پول بهمون می داد چه ذوقی داشتیم! اون پولا چه بوی خوبی داشتن! من زانیار بابایی چندتا پول بهت داده؟ زانیار ده تا. ابراهیم به تو چندتا داده؟ ده تا. اگه پولامون مساوی بود که هم رو بغل می
Tag: خاطره
دسته‌ها
یک شب نرسیده به پاییز…!
شب حضور اطمینانبخشش را بر سر و روی شهر میپاشد، و ماه، غرق در ناز و عشوه، به روی هستی چشمک میزند. در این سکوت خواستنی، عطری آشنا از هر سو مشام را نوازش میکند! عطری آشنا، از جنس عاشقانه های طلایی، عطری آشنا، از جنس بارانی شدنهای گاه و بیگاه، از بغضهای بیگاهتر، عطری آشنا… از جنس………. پاییز!… آری، اینک پاییز، در انتهای کوچه ی شهریور، آغوش گشوده تا جهان را در کام نابترین لحظه های عاشقانه غرق کند! روزگار داغ از روزهای تیر و عصرهای مرداد، باید به روزهای رنگپریده و شبهای سرد و بی پایان که خیال فردا شدن ندارند، عادت کند! روزهایی که خورشیدش کم
هشدار: تمامی اسامی، شخصیت ها، و رخداد هایی که در این خاطره آورده شده اند، ساخته ی ذهن نویسنده هستند و واقعیت ندارند. هرگونه تشابه عناصر این خاطره با عناصر موجود در دنیای واقعی، کاملا ناخواسته بوده و از کنترل نویسنده خارج است. شما با ادامه دادن به خواندن این خاطره، می‌پذیرید که خواندن این خاطره برای شما طبق قوانین محلی که در آن ساکنید مجاز است و نیز می‌پذیرید که این خاطره صرفا یک خاطره تخیلی می‌باشد. در غیر این صورت، لطفا این صفحه یا این سایت را ترک کنید. از یه مهمونی توووپ توی یه باغ درستو حسابی با آدم‌های درستو حسابیش برمیگشتیم و دود سیگار،
دسته‌ها
حالا شبِ
بازم شب شده یه شب آروم و ساکت انگار تنها خودم هستم و خودم بازم روستا ولی این با روستای داییم اینا فرق داره اینجا خونه ی عممه این روستا انگار فصلی به اسم تابستون نمی شناسه! وسط تابستون اینجا حسابی خنکه عین پاپایی زنجان و سیمینه شهر محسن صالحی خودمون. همه جاهایی که رفتم چشمه هاش خشک شدن یا حد اقل فقط فصولی از سال آب دارن ولی چشمه های اینجا همیشه آب دارن و آبشونم چنان خنکه که اگه مدتی دستتو بذاری جلوش دستت از سردیش درد میگیره و مجبوری بَرش داری رو پشت بام هستم البته تقریبا شوهر عمم اینجا رو شبیه بهار خواب درست کرده
دسته‌ها
یه سری پراکنده
سلام به همه ی اهالی این محله خوب و خوشید! خوب خدا رو شکر دو هفته پیش جمعه نشسته بودم نه تخمه نمیخوردم! داشتم پست این روزای من رو ویرایش میکردم که تلفن خونه زنگ خورد! مادرم جواب داد و من بی خیال داشتم کار خودمو انجام میدادم خط آهر تموم شد و اونو ارسالش کردم که مامانم بهم خبر داد برای دختر عَموم که دو سال از من کوچیک ترِ و با هم چند باری شیر خوردیم و میشه خواهر برادر به حساب آورد جز این هم بازیم رفیقم و کلا از جیک و پیک هم با خبریم! بی خیال گفتم ای بابا این که دیگه تازه گی
بچه ها؟ یه سوال دارم. آیا من باید به کامنت های به اون قشنگی که شما توی بخش اول این مجموعه گذاشته بودید پاسخ می دادم و سلسله ی قشنگ خاطرات شما رو با حرف های بی ربطم خراب می کردم؟ هی باید می نوشتم. مرسی؟ قشنگ بود؟ ایول؟ آفرین؟ منم همینطور؟ ممنون از حضورت؟ چه جالب؟ نه بچه ها. من ترجیح میدم پست های این شکلی، کامنت هاش دست نخورده و بدون جواب باقی بمونند تا قشنگی خودشون رو حفظ کنند. خب من یه سری خاطره نوشتم، شمام نوشتید. دیگه چی باید جواب هم بنویسیم؟ پس با این دید که جواب ندادنم از روی بی احترامی نیست و
دسته‌ها
این روزای من
سلامی به خنکای آب چشمه های کُردستان تقدیم به دلهای مهربون شما عزیزان حالتون چطوره احوالتون! من ای تقریبا خوبم اینجا همه مشغول نُخُد چینی دِرُیی گندم و از این کارا هستن منم روستام اینجا رو خیلی دوست دارم حسابی بهم آرامش میده الآن تو باغ زیر یه درخت زردآلو نشستم هوا گرمه ولی نسیم هم گاهی دزدکی دور از چشم گرما خودشو نشون میده تا بهم بفهمونه که اونم هست نگران نباشم کنارم جوی آب رد میشه و به سمت چغندرا میره صدای دایمو از کمی دورتر میشنوم که در حین چغندر آب دادن ترانه ای هم میخونه خالو هو هو کاکی شوان دانیشَ لَو بِن دارَ در
به یاد بچگیم که وقتی توی سه چهار سالگی حوصله ام از همبازی نداشتن و بیکاری سر می رفت، مادرم منو می فرستاد دنبال قوطیه بگیرو بشین. قوطی ای که در واقع وجود خارجی نداشت و اگه هم داشت، هیچ کاریش نمی شد بکنی مگر اینکه بگیریش و بشینی یه گوشه. من که این مفهوم رو هنوز نمی فهمیدم و قدرت تحلیلم زیاد نبود، فکر می کردم قوطی بگیرو بشین، یه قوطی فلزی مثل جاسیگاری کُوِیتی بابامه، با این تفاوت که میتونه آهنگ بزنه، منو توی آسمون ها پرواز بده، باهام هم صحبت بشه، دوچرخه ام رو درست کنه، و کلی حال بده. هرچی هم خونه ی همسایه ها
دسته‌ها
از همه چی و همه جا
سلااااام خیلی از برگشتن گوش کن خوشحالم گوش کن عزیزم خیلی خیلی خوش برگشتی! خوب بیام سراغ شما! چیه چرا اینجوری نگاه میکنی! هدیه ی شیرین فصل چندم رو میخوای؟؟ شرمنده خونه نیستم و به هدیه ی شیرین جز اونای که اینجان دست رسی ندارم! پس چرا اومدم! آهان کنج کاو شدی! پس بیا با هم بریم! اول از همه الآن روستام اینترنت انگار رو یه یخه یهویی میاد تا میایی به خودت بجنبی ویژژژژژ رفته و واسه تو جز اعصابی خورد چیزی باقی نمیزاره! امروز برای من روز بزرگیه! سال 91 بعد از امتحانات از تهران برگشتم یهویی زد به سَرَم که کامپیوتر یاد بگیرم! اینجا برو اینجا
توجه: این متن، بیشتر شامل افرادی می شود که از زمان تولد، نابینا بوده اند. بحث در خصوص افراد دیر‌نابینا، شاید کمی پیچیده‌تر باشد لذا اگرچه ممکن است نکاتی از این بحث در خصوص افراد دیر‌نابینا نیز درست باشد، ولی مخاطبان اصلی متن، افراد نابینا از زمان تولد و فرزندان ایشان می باشند. من اهل شهر ورنامخواستم. این شهر، یک زمانی روستا بوده. خلاصه اش اینکه ما در جامعه ای زندگی می کردیم که فرهنگ، در حدی پایین بود، که هیچ دو جنس مخالفی که جوان بودند، حق نداشتند دست در دست هم باشند. شاید هنوز این مشکل بغرنج فرهنگی، در برخی مناطق کلان‌شهر ها هم وجود داشته باشه.
دسته‌ها
یاد فصل گرم ایرانی
درود به تمامی دوستان و خوانندگان این یادداشت. امروز می خواهم شما را به چند دهه گذشته برگردانم و روزهایی را برای شما به یاد آورم که برای ما ایرانیان همیشه خاطره ای خوش بوده است. این روزهای لذت بخش را بزرگترهای ما یا بهتر بگویم شاید خود ما هم که جوانی را پشت سر می گذاریم به یاد بیاوریم. البته شاید این روزها هم هنوز در بعضی مناطق ایران برقرار است ولی من فکر نمی کنم که دیگر آن رونق گذشته را داشته باشد یا کسی دیگر حوصله داشته باشد. فقط شاید روزها آهی کشند و بگویند کجایی که یادت بخیر است. شاید هم زندگیهای امروز خواه ناخواه
سلام به همه. من خوبم، حسابی هم خوبم، فقط یه کم دلتنگی هست که اونم نمک حال لحظهم هست. دلتنگی که با گوش دادن به یه آهنگ قدیمی بهت دست میده، دلتنگی که با دیدن چندتا عکس و فیلم قدیمی پیدا میکنی! هم تلخه هم شیرین. تلخه چون مرور میکنی از دست داده هات رو، و شیرینه چون میفهمی هنوز احساس داری! هنوز نفس کشیدنات فقط هوایی نیست که بیاد و بره، میفهمی هنوز هم کسایی رو داری که واسشون نفس بکشی و واست زندگی کنن! مدتها بود که میخواستم به یه آهنگ خیلی قدیمی و لطیف و سرشار از نازک خیالی گوش بدم، هر بار اتفاقات ریز و
خب با عرض سلام و سولوم و مالاچ و مولوچ و چالاپ و چولوپ و یه عالمه حرکات ناموزون دیگه خدمت شما برو بکسی که هنوز به گروه تی ام بکس ملحق نشدید، که البته منم نشدم، و ایشالا یه روزی، یه جایی، همه با هم بشیم، باید بگم که این تابستونا و یعنی بهار های شبه تابستون و بدتر از تابستون که توی اصفهان حکمفرما میشن، یک یاومولقوطی ای اینجا درست می کنند که نگو و نپرس! راستیاتش ساختمان محل کار ما، عوض شد. دمش کرم که عوض شد! چیزه. گرم منظورم بودا! اشتب نشه. خب. این عوض شدنش غیر از معایبی که داشت، و منو به همراه
دسته‌ها
خدایا! سردمه!
شب… سکوت… سیاهی… مثل بختک افتاده به جونم. یه بغض نشکن توی گلومه که راه نفسام رو بسته، هر نفس هوای این اتاق واسم مثل سم شده، با وارد شدنشون به ریه هام، به مرگ نزدیکتر میشم. مرگ!!! چه واژه ی نزدیکی!!! پنجره ی اتاقمو باز میکنم و… نه! هوای دنیا مسموم شده، نه فقط اتاق من!!! توی هوای نمیدونم چند درجه بالای صفر، از شدت سرما دارم به خودم میلرزم!!! صدای تق تق دندونامو میشنوم! دنیای مسموم! دنیای سیاه! دنیای سرد! دنیای… بیرحم! یه گوشه میشینم و قلمم توی دستامه! خدایا! من امشب باید بنویسم! از حال مسمومم!!! از سنگدلی دنیایی که هر نفس داره به مرگ، همون
بعد از یه هفته سخت دردناک پر استرس شلوغ پلوغ یه جمعه آروم بدون درد با چاشنی هوای آزاد و طبیعت و رودخونه و توت فوق العاده بی نظیره خیییلی….. * بعد از پهن کردن بساط مون کنار رودخونه, یکی دوتا شاخه درخت پیدا کردیم و تا می تونستم یعنی می تونستیم من و مامانم زدیم داخل آب و وااای خخخخخخ تموم جونمون خیس شده بود ولی خیییلی چسبید, بابام یه کم دعوامون کرد گفت: زشته نزنید ولی ما گفتیم: کسی که ما رو نمیشناسه بذار خوش بگذره و اونم دیگه هیچی نگفت و ما رو بگی اسااسی لذت بردیم از زاینده رودی که خدا رو شکر پر آب
دسته‌ها
یک خاطره از خودم
با سلام به هم محله ای های عزیز اولین پست من با تشکر از سجاد رشیدی عزیز سال ها پیش در مدرسه شوریده فوتبال بازی می کردیم من اون وقت ها بیناییم خیلی خوب بود و تازه داشتم با اون ها فوتبال بازی می کردم بعد یکی از بچه ها شوت زد بعد من با صدای بلند داد زدم غلام توپ رو بگیر بعد توپ گل شد گفتم چرا نگرفتی گفت ما با صدای توپ تشخیص میدیم توپ کجاست بعدها من معروف شدم بوق حمید ببخشید بعدن خاطرات قشنگ تر طعریف می کنم
سلام بچهها. چطورید؟ خوبید؟ چ خبر؟ اوضاع احوالتون خوبه. میخوام به مناسبت روز جهانی معلولین، یه مسابقه ادبی با موضوع(مشکلات نابینایان در جامعه) برگزار کنم. منظور از مشکلات نابینایان در جامعه اینه که یه نابینا مثلا وقتی از خونش میاد بیرون، میخواد از خیابون رد بشه یا تو مترو اتوبوس و همه اماکن عمومی با آدمای عادی چ درگیریهایی داره. این که درکش نمیکنن، بهش ترحم میکنن. یا میگن تو بیگناهی یا فکر میکنن گداست و باید بهش کمک کرد، بهش کار نمیدن، وقتی تو سفر یا پارک میبیننش میگن چرا اومدی بیرون و… شما میتونید یه داستان یا شعر یا خاطره با این موضوع بنویسید. و تا اول
سلامی گرم در این روز های بهاری، تقدیم به شما دوستان عزیز و هم دل! امشب با قسمت ششم خاطراتم در خدمت شما هستم. وقتی مراقب سؤال ها و پاسخ نامه و کارت ورود به جلسه کنکورم را از منشی تحویل گرفت، برای اولین بار با رضایت کامل از خودم محل جلسه را ترک کرده و به خانه برگشتم و شروع به تنظیم برنامه برای ورود به یک دانشگاه مادر در یک شهر بزرگ و مقبول کردم. به خوبی می دانستم که در انجام خیلی از کار های لازم و ضروری کاملا بی مهارت هستم و باید راهی برای از بین بردن این ضعف ها و بی مهارتی ها
آبان ماه سال ۱۳۷۳ بود. محمد کوچولوی قصه ی ما به ۳سالگی رسیده بود! درست، زمانی که داشت تفاوت های خودش با بچههای توی کوچه رو حس میکرد! تفاوت هایی که داشت محمد رو از سایر بچهها جدا میکرد. محمد داشت میفهمید که دیگه از بدو بدو های توی کوچه، و گرگم به هوا های عصرانه خبری نیست یه مشکل. آره! یه مشکل داشت محمد رو از بچهها جدا میکرد! محمد داشت میفهمید که باید سرشو با خونه سازی هایی که خیلی دوسشون داشت گرم کنه! تنها چیزی که واسش یه روزنه ی امید، و یا پل فرار از تنهایی بود، وجود یه خواهر کوچولویی بود، که زمان تولدش
دسته‌ها
دنیای این روزای من!
سلام به همگی! چطورین آیا؟ من که فعلا حسابی آرومم! چرا؟ الآن میگم! اول یه سوال، میگم میشه اینجا یه چیزی نوشت که هیچی نباشه؟ یعنی نه شعر و متن، نه خاطره و نه گزارش و اطلاعرسانی و آموزش و… فقط حرف باشه! حرف، حرف حرف و دیگر هیچ! آهان خوب میبینم اینجا گزینه ای هم به نام صحبتهای خودمونی موجوده، پس بزن بریم! با استعانت از پریسای متعال، سخنانم رو با نق آغاز میکنم! آقا یکی به من بگه این قفسه ی من هر چند وقت یک بار چش میشه که میزنه سرش و هییییچییی نمیتونم آپلود کنم؟؟؟ یعنی حتی یه فایل کوچولو؟؟ الآنم باز همونجوری شده و
