Tag: دلنوشته

درود درود و درود نثار شما همه ی گوشکنیها. اینم یه دل نوشته تقدیم به همتون. اینکه تو نیایی یک سر داستان است و اینکه من تا کی منتظرت خواهم ماند داستانی دیگر. میدانی؛ من همیشه سخت دل می کندم از هرچیزی از شکلاتهایم از مامان وقتی مرا میگذاشت مدرسه از پارک وقتی موقع برگشتن می شد حتی از خانه وقتی می رفتم مسافرت اینبار من زیاد منتظر نخواهم ماند! مثلا آنقدر که دیگر هیچ وقت توی خیابان هایی که با تو خاطره دارم راه نروم یا آن غذایی که تو دوست داشتی را نتوانم بخورم یا بوی عطر آدم ها توی خیابان هوایی ام کند من درست به

نیمه های آبان بود و من تازه متولد شده بودم سرمست از شادی روز تولد و لذت هدیه ها که تو… آه!… تو و چشمهایت… تو و حرفهایت… انگار خدا هم میخواست به من هدیه ی روز تولد بدهد… در میان آن همه شادی یک لحظه دلم لرزید تمام قندهای دنیا در دلم آب شد گیج بودم گیج چشمهایت… گیج احساسی که نمیدانستم نامش چیست و در یک لحظه جهانم را زیر و رو کرد… و تو اما بیتفاوت و سرد حرفهایم را از چشمهایم نخواندی شب به شوق دیدارت در یک روز دیگر چشمهایم را بستم… و امروز… سالهاست هر روز برایم نیمه ی آبان است فرقی نمیکند

درود و هزاران درود به شما دوستان عزیزم. امیدوارم که خوب باشه حالتون. یکی از شب های پاییزی بود گمونم، که هر چی می نوشتم بازم دلم می خواست بنویسم. بنویسم و بنویسم و بنویسم، اونقدر زیاد که سپیده سر بزنه یا یکی بیاد از کابوسی که داشتم می دیدم بیدارم کنه. مگه اما تموم میشد اون شب؟!!! زمان گذشت ،خواب نبودم. هر چی نوشتم که دلم سبک تر بشه ،نشد که نشد… و امروز دارم به این این فکر می کنم که چرا بعضی وقتا هیچ چیزی حالتو خوب نمی کنه.؟ امروز اما نه از احساس اندوه اون شب خبری هست و نه از حال خوشی که بعدها

به نام تو که نامت مایه ی قرار جان است هیچ وقت این طور نبودم هیچ وقت این جوری نشدم خودمم نمی دونم چمه نه دنبال تنهاییم نه دنبال تغییر خاصی نه حتی دنبال رکودم !اشکم نمیاد خنده م هم ساکته احساس هم نمی کنم که یه جایی گیر افتادم فقط این روزا دستم نه به طرف گوشی می ره نه حرفی برای نوشتن دارم نه حسی برای حتی جمعی دو نفره شاید اگه بخوام بخاطر تلف کردن وقتم مواخذه م کنن حالا بهترین فرصته !ولی دست خودم نیست حتی به کامنت های این تاپیک هم فکر نمی کنم وقتی به اونایی فکر کردم که منتظر رفتن و زنگ

ی عشقک ده ساله ای من دارم که خبر ندارید. اینقدر مغروره و ماهه که نمی دونید. اینقدر تو دل برو و بی‌مهر تشریف داره که خدا میدونه. اینقدر باهوش و سر به هواست که نمیدونید. شناسنامه نداره. حق مدرسه رفتن هم که حتما نه. با همه ی این حرف ها، بازم بچه ی زرنگیه. خوندن نوشتنو ی کم از ی معلم مهربون یاد گرفته و متأسفانه کودک کاره. فقط خیال نکنید از اون کودکانیه که بتونید بهش ترحم کنیدا. از اون هایی نیست که بتونید بهش بگید آخی طفلی. غرورش صدتا منو شما رو میذاره تو جیبش. لجبازیش از بچگی های خودم بدتره. مث ابریشم نرم و مث

بعله. دلم میخواد که بنویسم که هیچ وقت هیچ چیزی رو واسه نوشتن، مانع خودم ندونستم و حقیقتا نتونستم بدونم. حدودا یک سال پیش بود که عده ی کمی تارنمای گوشکن رو به فیلترینگ به قول خودشون گزارش دادند و مسدود شدن موقتیش رو پیروزی قلمداد کردند. شب قدر، با تمام خاطرات خوشی که طی سال های گذشته واسم داشته و یکیشو سال قبل، قبل از اینکه از سایت برداشته بشه خوندید، از همون سال قبل، واسم مصادف شد با زمان زورگیری افراطی های زیراب‌زن. والا ی محله ی منسجم آموزشی تفریحی که نابینایانی با هزینه ی شخصی برپاش کرده بودند، زورگیری هم داشت. نه مگه؟ من وقتی نمیتونم

مغزم کاملا خر شده. دقیقا خر. از هیچ و پوچ، هیچ و پوچ می سازم و اصلا چرا بسازم؟ خودش هست. فقط مرور میکنمش. هیچ رو. پوچ رو. زندگی خوب و شاد و مزخرف بی معنی رو که خیلی مسخره و خوبه. آخه بچگانه هم هست و من این بخشش رو می دوستم شدید. خوبه. همه چی خوبه. از چیزی گلایه ندارم. ی کمی دارم بلند بلند فکر میکنم. همین. چقدر همیشه هر وقتی که خصوصا قبل از خوابم به اشتباه هام پی می برم لذت می برم. از این که وقت هایی مث همین اوقات قبل از خواب هست که آدم میتونه از بیکاری فکر کنه و به

هیــــــس…سکـــوت کـــن… دلم داره از تو حــرف می زنه …،آره از تویی که تا حالا خوب خوب کنارم بودی،اما نه شاید بعضی وقتا منو حرص میدادی اما مهم نبود،مهم این بود که خیلی پررنگ و وفا داشتی…اما حالا چی،حالا که ..بیوفا شدی و انگاری مثل موریانه افتادی به وجودم و داری منو زجرم میدی…. بـــگذار حرف دل تنگیاشو بشنوم این روزام انگاری داره به تظاهر می گذره… تظاهر به بی تفاوتی، تظاهر به بی خیـــــالی، به شادی، به اینکه دیگه در ظاهر هیچ چیز از این که رفتی و حضورتو از لحظه لحظه بودن در کنارم کمرنگ کردی مهم نیست… اما . . . چه سخت می کاهد از